از سال 1947 میلادی تا کنون بیش از 61سال می گذرد. ولی تاریخ هیچ وقت واقعه ی مهم و البته ننگین و نحس در روزی از روزهای سال 1947 میلادی را فراموش نمی کند. روزی که اســـــرائـــیـــل غاصب تشکیل شد. روزی که بسیاری از مردم آن را روز نکبت می نامند.
از آن روز تا به حال ، این دولت غاصب و ظالم ، جنایات بی شماری را مرتکب شد که آخرین آن ها جنگ 22 روزه ی غزه بود.افتضاحی بزرگ که هرگز نمی توان آن را از یاد برد.
22 روز خون، 22 روز آتش و 22 روز سکوت بسیاری از دولت های عربی و سکوت
سازمان جعلی و پوشالی ملل.
22 روز کشتار مردم بی گناه. 22 روز کشتار زنان و کودکان خردسال؛ کودکانی که چند روز ابتدایی عمر خود را می گذراندند.
و مقاومت.
مقاومت مردانی غیور و شجاع. مردانی که شاید تعداد کمی داشتند. ولی ثابت قدم ماندند و جنگیدند. و بسیاری از آن ها در خون خود غلتیدند.
ولی این خونشان و این مقاومتشان به جهانیان هشدار داد: که مبادا در مقابل گردن کشان و طاغوت های زمانتان که قصد تصرف میهن و دینتان را دارند، سر تعظیم فرود آورید ؛ هرچند در خون خود بغلتید . که البته در این صورت شهید خواهید بود.
و این روزها که با نام قدس خوانده می شود ؛ بهترین وقت برای مبارزه با دشمن است. پس با طاغوت می جنگیم
اگر چه سلاحمان فقط یک شعار باشد.
پس همه با هم فریاد بزنیم:
مرگ بر اسرلئیل