حالا یه نقد مختصر از این فیلم طولانی:
به طور کلی مردمی که فیلم جومونگ رو می بینن به دو دسته تقسیم می شن:یه دسته اون های هستن که فیلم جومونگ رو برای دنبال کردن داستانش و برای زیبایی های خاص داستانش تماشا می کنن و دسته ی دوم که عده ی بسیار کمی هستند افرادی هستند که این فیلم رو برای نقد کردن و برای عبرت ها و درس ها و آرمان های واقعا خوبش تماشا می کنن.
چیزی که در این فیلم مردم رو به خودش جذب می کنه آرمان های خوب و داستان جذاب این فیلمه. من کتاب درمورد سرداران شهید زیاد خوندم و همین طور از اون ها زیاد شنیدم. باور کنید تا حالا چندین صحنه ی آرمانی توی این فیلم دیدم که جومونگ انجام داده و اون کارها
همون کارهایی بودن که خیلی از سرداران شهید انجام می دادن. برای مثال:صحنه ای رو در این فیلم دیدم که جومونگ نصفه شب وقتی که همه ی سربازهاش خواب بودن اومد و پتوی اون هایی که پتو از روشون افتاده رو روشون میگذاره. باور کنید همین کار رو از شهید باکری نقل کردن که یک شب همین کار رو میکرده و پنهانی ازش فیلم گرفتن. یا مثلا هروقت جومونگ کاری میکنه می گه با کمک خداوند بزرگ . یادتون هست که قبایل 5گانه رو بدون درگیری و خون ریزی متحد کرد. این ها همه کارهایی بود ه که سرداران شهید ما انجام می دادن. ولی نسل امروز ما کسانی چون شهید باکری،خرازی،آوینی،همت،کاظمی ،باقری و.... نمی شناسن چون به اون ها معرفی نشدن. البته که کار جومونگ فقط یه افسانه بود و الان کره در اکثر فیلم هاش داره یه الگو معرفی می کنه مثل یانگوم در جواهری در قصر، یا همین جومونگ.
ولی در روزگار ما کمتر کسی میاد و یکی از شهدا رو- که یه الگوی واقعی بودن نه یه افسانه- به عنوان الگوی خودش قرار بده.
بیاید باور کنیم که شهدا رو فراموش کردیم.
آخه یکی نیست بگه چه چیز از شهید همت، یا از شهدای دیگه از جومونگ کمتره؟
نویسنده » خادم شهدا » ساعت 11:31 صبح روز جمعه 88 مرداد 30
مدتها بود که می خواستم درباره ی جومونگ مطلبی رو بنویسم که حالا با اومدن جومونگ یا«سون ایل گوک» به ایران تصمیمم قطعی شد.
چند شب پیش نشسته بودم پای تلویزیون و اخبار رو تماشا میکردم که یه گزارش تعجب من رو برانگیخت. بله جومونگ به تهران اومده و با استقبال بسیار زیاد (مردم شامل بچه ها، جوان ها، میانسال ها و ....،خبرنگارها و فیلمبردارها و عکاس ها ) قرار گرفته.
تصمیم گرفتم که بالاخره درباره ی جومونگ مطلبی هرچند طولانی رو بنویسم: مدتی است که در کشور ما یه تعداد از فیلم های کره ای در تلویزیون پخش میشه و معمولا هم بیننده های زیادی رو به خودش جذب می کنه.فیلم هایی از قبیل :جواهری در قصر،تاجر پوسان،امپراطور دریا، جومونگ و... .
از اون جا که تماشای تلویزیون یکی از مهمترین سرگرمی های قشرهای مختلف جامعه ی ماست ، فیلم های جذاب یکی از مهم ترین برنامه های تماشایی خانواده هاست. از اون جمله همین جومونگ. این قدر طرفداریش رو کردن تا ورداشتن آوردنش ایران. هنوز یادم نرفته عید نوروز امسال که رفته بودن کره و با حاج خانوم سوسانو مصاحبه کرده بودن و توی ویژه برنامه ی نوروز پخش شد.
بعضی از آدم ها به بعضی چیزها ، بیش از حد دل می بندن. خود من یه رفیق دارم که عاشق فیلم های جکی چان هست. یکی دیگشون عاشق هری پاتره و سرتاسر اتاقش رو پوستر هری پاتر زده. من مخالف تماشای فیلم نیستم و لی مخالف این هستم که کسی به یه زیادی دل ببنده.
اگه وجدان دارید ، با وجدانتون این سوالهای من رو جواب بدید:
1-کدوم یکی از این آدم هایی که از جومونگ توی فردوگاه استقبال کردن ، از یه شهیدی که تازه تفحص شده و توی شهرشون برای خاک سپاری می آرن ؛ استقبال می کنه؟
2-کدوم یکی از این ها از دانشمند و عالمی که احیانا به شعرشون می آد استقبال گرم می کنن؟
3- چنددرصد از اون آدم هایی که جومونگ رو تماشا می کنن یادشون هست که این آرامشی که الان دارن بخاطر اینه که یه عده رفتن و خونشون رو دادن؟
4- چند درصد از این آدم های عاشق بازیگر و عاشق خواننده اصلا به مسائل دینی این قدر توجه می کنن؟
5-اصلا یکی از شما ها تو نظرات به من جواب بده چرا این همه آدم های بزرگ توی کشورمون هست که لایق پاداش و استقبال هستن و کسی به اون ها محل نمی ذاره ولی به یه بازیگر خارجی این قدر بها می دن؟
حتما مطلب پایین رو هم بخونید تا نگید اصلا از فیلم بدشون میاد.
نویسنده » خادم شهدا » ساعت 10:42 صبح روز جمعه 88 مرداد 30
